Świat widziany lewym szkiełkiem i okiem

Siostro! Basen!

Zdarzyło mi się kilka lat temu popełnić już felieton pod takim tytułem, ale sytuacja obecnie w Kłodzku znowu idealnie pasuje do niego. Zacznijmy od znanego kawału. Obok szpitala dla obłąkanych zbudowano basen. Tłum wariatów opanował obiekt, kłębią się wszędzie, skaczą z trampoliny, urządzają zawody. Lekarz podchodzi do jednego z nich i zapytuje: zadowoleni jesteście z basenu. O tak, panie doktorze, bardzo – odpowiada wariat – a zobaczy pan jak będzie jak naleją nam wody.

A jak wygląda sytuacja w Kłodzku? Już chyba tylko leżący w śpiączce nie wiedzą, że Burmistrz Bogusław Szpytma buduje basen. Uśmiechnięte twarzyczki anonimowych ludzi w wirtualnym basenie, spoglądają na kłodzczan z kilkunastu bilbordów, działa strona internetowa, a na dokładkę olbrzymie prześcieradła przykryły dawny budynek KOK-u. I z nich też uśmiechnięte buźki .... Właśnie. Co robią? Zachęcają do korzystania z basenu? No przecież jeszcze go nie ma. Jeszcze rok poczekamy. Może przyjezdnych zachęcają, żeby już sobie rezerwowali bilety? Ale kto przyjedzie? Z północy nie przyjadą. Mają w Nowej Rudzie fajny basenik. Z zachodu? Polanica ma swoje baseny, Kudowa też nie gorsza. Ze wschodu? Trochę daleko na dojazd na basen. Już chyba lepiej do Nysy śmignąć. No to może południe pomoże? Z Bystrzycy może podjadą, ale z Lądka i Stronia to już nie. Mają własne brodziki. Czyli pozostają nam kłodzczanie (w zmniejszającej się liczbie z powodu emigracji) aby zasilić basen. No tylko “po kiego grzyba” wywalać pieniądze na takie wielgaśne reklamy? Chyba, że ktoś musi zarobić na druku reklam, albo ktoś wypromować się jeszcze bardziej. Do kampanii już niedaleko, więc zamiast prywatne pieniądze inwestować lepiej samorządowe wywalić na promocję własnej osoby. Ot, taki nasz lokalny Ludwik XVI. No i coraz aktualniejsze staje się określenie “nasza najdroższa władza”.

W jednym z wywiadów Burmistrz stwierdził, że te zabiegi reklamowe maja za zadanie promowanie zdrowego trybu życia. Więc po co się hamować, reklamujmy ścieżki rowerowe, których nie ma, grę w piłkę na boiskach, które jeszcze nie postawiono lub jazdę na koniach, które też może miasto kiedyś kupi.

Postępowanie burmistrza Kłodzka i związanych z nim radnych (słowo “związanych” dobrze odzwierciedla układ panujący w Ratuszu) przypomina ten tłum wariatów cieszących się z basenu. A że może nie będzie ich stać na nalanie wody, to nie ich zmartwienie.

Żal

Kilkanaście dni temu z wielkim smutkiem żegnaliśmy zmarłego Krzysztofa Teodora Toeplitza, wybitnego polskiego publicystę i działacza kultury. Co poniedziałek zaczytywałem się jego felietonami, doceniając lotność pióra, doświadczenie i celność spostrzeżeń. Podczas uroczystości pogrzebowych, między wieloma znakomitościami, które przyszły Go pożegnać, pojawił się Jerzy Szmajdziński i Izabela Jaruga – Nowacka. Dziś tych osób niestety także nie ma wśród żywych. Dla mnie śmierć Jerzego Szmajdzińskiego jest tym boleśniejsza, iż miałem szczęście kilka lat temu osobiście Go poznać. Popularnie nazywany Szmają, czołowy polityk i działacz związany z Dolnym Śląskiem, mógł z pewnością godnie i fachowo pełnić funkcje prezydenta RP. Los chciał inaczej.

W tygodniu żałoby, myśli większości osób kierują się ku pytaniom o sens życia i zarazem jego kruchość. Czy tak być musiało? Czy można było tego uniknąć? Przeznaczenie kolejny raz, w brutalny sposób, zakpiło z nowoczesnej technologii, planów oraz zamierzeń snutych przez ofiary, a także ich wielkich tytułów i stopni naukowych. Przeklęty dance macabre ukazał równość wszystkich wobec śmierci. Bo czy młoda stewardesa czy stary prezydent, każdy w obliczu tragedii stał się równy.

Nasz naród zjednoczył się kolejny raz wobec ogromu nieszczęścia. I jak przy wcześniejszych tragediach (kopalnia, pielgrzymka, hala, papież, Casa) zrodziły się dyskusje, czy wyjdziemy mądrzejsi, lepsi, bardziej przyjacielscy, czy też wyjdzie z nas rodzimy Kargul i Pawlak. Po trzech dobach żałoby, narodowe przywary zaczęły wychodzić znowu na wierzch. Podobnie jak po śmierci Jana Pawła II, gdy medialna “zgoda” klubów piłkarskich szybko powróciła do stanu “kosy”, tak i teraz wszystko wskazuje, że gdy flagi powrócą na szczyty masztów, powróci także kłótliwość.

W dniu ukazania się Gazety Kłodzkiej w kioskach (15 kwietnia) minie 21 lat od tragedii na angielskim stadionie w Sheffield, gdzie z powodu niedbałości organizatorów 96 osób zostało śmiertelnie stratowanych. Tylko, że ta tragedia nauczyła czegoś wyspiarzy. I ich stadiony są wzorem bezpieczeństwa. Oby wreszcie i Polak okazał się mądrzejszy po szkodzie. Zwłaszcza tak dotkliwej.

Demokracja made in Kłodzko

Gazeta Kłodzka, w ostatnich tygodniach, opublikowała dwa materiały z których można poznać prawdziwe oblicze kłodzkiej władzy.

Pierwsze oblicze to szacunek do prawa. A raczej jego brak. Nielegalny pochówek byłego proboszcza odbił się echem w mediach krajowych, ale to burmistrza Bogusława Szpytmę nie martwi. Zatrważające jest stanowisko Ratusza w tej sprawie. Burmistrz nie wyobraża sobie innego miejsca pochowania zwłok. (Mimo, iż Sanepid nie wydał zgody na grób na osiedlu.) A miejsce wybrano głównie ze względu na związek ekonomiczny i emocjonalny zmarłego z parafią. Dla mnie w tej całej sprawie nie ważne jest czy to komuś przeszkadza, czy nie. Czy dzieli to mieszkańców na zwolenników i przeciwników pomysłu. Skoro lokalizacja jest niezgodna z prawem, nie powinna być brana pod uwagę. Tym bardziej, że do miejskiego cmentarza jest przysłowiowy rzut beretem – i to moherowym. To właśnie burmistrz, ze swoją ekipą, powinien stać na straży prawa. A skoro w jednym przypadku jego przestrzeganie jest naruszone, to jaką mieszkańcy Kłodzka mają gwarancję, że w innych sprawach szanowane jest prawo? Na podstawie doniesień prasowych prokuratura ma możliwość sprawdzić ten temat z urzędu. Czy tak się stanie? Zobaczymy.

Drugie oblicze, tej samej władzy, to buźka bezwzględnego rozgrywającego posadami. Wywalenie (bo inaczej tego nazwać nie można) dyrektorki Muzeum Ziemi Kłodzkiej z funkcji i wciskanie do takiej instytucji pseudomuzealników jest kpiną. Burmistrz Bogusław Szpytma nawet nie kryje się ze swoimi poglądami w tej sprawie i brak przeprowadzenie konkursu uzasadnia tym, iż lepszej osoby by i tak nie znalazł. Taka wypowiedź, publicznie ogłoszona w prasie, powinna całkowicie zdyskredytować kłodzką władze. A brzmi to tym bardziej dziwne, że jeszcze dwa miesiące temu Bogusław Szpytma, w wywiadzie dla Naszego Dziennika, powiedział: "Dziś ludzie uczciwi, dobrze wykształceni często nie mają szans na uzyskanie odpowiedniej dla siebie pracy. Natrafiają na mur znajomości, układów... To zaprzeczenie papieskiej nauki o zasadach sprawiedliwości społecznej, sprawiedliwego podziału dóbr i równości każdego człowieka." Nic dziwnego, iż nasza młodzież nie wraca do Kłodzka zza granicy. Bo i po co?

Wrocław bis

Dużo się w Kłodzku dzieje. Momentami można odnieść nawet wrażenie, że nie istotny jest sens wykonywanych prac, ale jedynie potrzeba fajerwerków i przecinania wstęg. Fontanny, podświetlenia, pijalnie wody, ekrany diodowe, gondole wodne i gondole powietrzne. Zawsze w centrum wydarzeń burmistrz Bogusław Szpytma, zawsze obok niego dyrektor KCKSiR Andrzej Dąbrowski. Zazwyczaj w pobliżu biskup Ignacy Dec lub jakiś inny lokalny dozorca dusz, a na dokładkę któraś z pań posłów. Jak mieszkańcy mają szczęście to będzie to ta z tatuażem, a jak pecha to ta od PiSaków. Podobnie dzieje się z imprezami. Każde wydarzenie w świetle jupiterów, kamer i z wianuszkiem tych samych ważnych osobistości. Tyle tylko, że zamiast cyklicznych, znanych wydarzeń kulturalnych (wręcz o światowym rozgłosie) mamy mnóstwo straganowo-jarmarcznego kiczu.

Jest to takie działanie przypominające zasadę “Chleba i igrzysk”, zazwyczaj wprowadzaną w życie w okresie kryzysu społecznego lub gospodarczego. U nas chlebem jest bułka ze smalcem ze straganu lub darmowy żurek serwowany przez burmistrza z “budyniówką” na głowie. Igrzyskami, każda okazja do estradowych śpiewów, chocholich tańców lub tanga z posłem płci przeciwnej. Warto jednak pamiętać, iż igrzysk i darmowego chleba władza nie serwuje za “free”. Zabiegi te stosowane są dla odwrócenia uwagi tłuszczy od ważnych i istotnych problemów. Przerabiano to już w upadającym Imperium Rzymskim, a także w faszystowskich Niemczech i socjalistycznym obozie. Bo gdy władza przytuli, pogłaszcze i rozśmieszy, to nie myśli się problemach dnia codziennego.

Momentami odnoszę wrażenie, że władza postawiła sobie za cel stworzenie z Kłodzka drugiego Wrocławia. Staramy się, niczym nadymająca się żaba, przerosnąć hipopotama. A przecież Kłodzko zawsze słynęło z odrębności, indywidualności oraz wydarzeń kulturalnych. Teraz obecna władza tłamsi i dusi te przejawy. Na siłę tworzy się nowe, zaprzepaszczając wysiłek wielu osób.

Budżet Wrocławia to 5.500 zł na jednego mieszkańca. W Kłodzku ten przelicznik wynosi zaledwie 2.300 zł. No i bezrobocie w stolicy Dolnego Śląska to 5,7 % przy ponad dwukrotnie większym w Kłodzku. Jakby tutaj wzorce z Wrocka przenieść na nasz grunt to…. Ale takich sztuczek, to nasi ratuszowi magicy niestety nie potrafią.

Telebim-bam, bim-bam

W ostatni piątek lutego, około południa, miałem wątpliwą przyjemność kilkakrotnego przejechania przez centrum Kłodzka. Większość kierowców, a o tej porze dnia jest ich sporo, zmuszona była do kluczenia pomiędzy ekipami naprawiającymi nawierzchnię na ulicy Kościuszki i ciężkim sprzętem przewożącym telebim reklamowo-promocyjny burmistrza Bogusława Szpytmy. Ponieważ droga na ulicy Kościuszki do miasta nie należy, dziurami w niej kłodzki magistrat nie musi się przejmować. I bardzo dobrze. Co tam dziury i zniszczenia. Priorytetowym zadaniem dla miasta jest telebim (zwany także ekranem diodowym) i jego przesunięcie. Bo przecież te kilka dni, gdy nie pracuje, to kilka tysięcy ujęć uśmiechniętego burmistrza mniej. A nie do pomyślenia jest, aby mieszkańcy Kłodzka byli pozbawieni ciągłej wiedzy gdzie i z kim bawi się ich włodarz. Z kim się spotyka i z kim je drugie śniadanie.

Dwa ekrany, postawione w ruchliwych miejscach, należą do małego imperium medialnego obecnej władzy. Po gazecie, telewizji i internecie postawiono na telebimy. I słusznie. Bo może Kłodzczanin gazety do ręki nie brać, telewizji nie oglądać i z internetu nie korzystać. Ale przez skrzyżowanie z zamkniętymi oczami nie przejdzie. I tu go mamy. Niech widzi jak władza się stara. Nie wspomniałem o radio? Moje niedopatrzenie. Może gdzieś tam już szkoleni są pracownicy do obsługi rozgłośni chwalącej sukcesy miłościwie nam rządzących. A jak radio nie wypali? Bo fala radiowa rzadko używana. To się “szczekaczki” na autach zamontuje i wszyscy usłyszą, że cyrk przyjechał. Przepraszam. Że władza pracuje dla naszego wspólnego dobra.

To nic, że przestawianie takiego telebimu kosztuje zapewne kilka tysięcy złotych. To nic, że wcześniejsza lokalizacja była niezgodna z prawem. To nic, że blokuje się ruch w centrum miasta. Władza wie, że informacja to klucz do szczęścia. Tylko czy posiadanie mediów wystarczy? Socjalistyczna władza też posiadała media, a padła. Bo jest jeszcze poczta pantoflowa, wieść gminna i plotka. Tych form przekazu nie zdominuje burmistrz. Choćby nawet instrukcje do zawładnięcia umysłami z Torunia przywoził.