Spółdzielcza twierdza

 Czytając prasowe doniesienia o sytuacji w kłodzkiej Spółdzielni Mieszkaniowej nachodzą człowieka dziwne przemyślenia. Kilka tysięcy członków ponosi opłaty na rzecz Spółdzielni, której są członkami. Płacą więc na swoją własność. Z tych pieniędzy utrzymywany jest Prezes z Zarządem oraz Rada Nadzorcza. Za te same pieniądze, pochodzące od członków wspólnoty, wynajmowana jest ochrona podczas Walnego Zgromadzenia, aby tym członkom utrudnić udział. Wynajmowane są rzesze prawników, aby każdemu mającemu inne zdanie wybić je z głowy. Wydawany jest biuletyn mający na celu uśpienie spółdzielców i zapewnienie ich, że wszystko jest w należytym porządku. Władze Spółdzielni lekką rączką wydają na te fanaberie blisko 50 tys. złotych. Według mnie zachodzi tutaj odwrócenie ról. Zatracono proporcje, kto jest rzeczywistym właścicielem, a kto najemnym zarządcą w Spółdzielni. Członkowie zostają zepchnięci do roli maszynek wpłacających czynsz i mających siedzieć cicho.

Zupełnie inna sprawa, że taka sytuacja chyba większości mieszkańców Spółdzielni odpowiada. Z kilkutysięcznej rzeszy członków na Walne Zebranie zjawia się tylko ponad setka. Jakie to więc jest wymierne przedstawicielstwo? Dlaczego tak małe zainteresowanie jest we własnej sprawie? Spółdzielcy narzekają na opłaty za wodę czy ogrzewanie, ale żeby mieć realny wpływ na pewne sprawy to ich przerasta. Czy nie można kilka godzin poświęcić w sobotę dla dobra ogółu i jednocześnie swojego? Ja wiem, że prawo spółdzielcze jest mętne, że zebrania są długie, krzykliwe i męczące, ale taka jest cena demokracji i wolności wypowiedzi. Więc chyba lepiej zaistnieć, bo potem lepiej się śpi ze świadomością, że jest się aktywnym elementem reguł demokracji.

Cała nadzieja, że listopadowe Walne Zgromadzenie odbędzie się po sezonie grilowania, więc i frekwencja powinna być większa. Czego już teraz tysiącom członków Spółdzielni Mieszkaniowej w Kłodzku życzę.